"Nikt z nas nie jest osobą dokończoną w swym stawaniu się."
Nigdy nie umiałam ubrać w słowa swojej potrzeby ciągłego rozwoju i samodoskonalenia na różnych polach i w najrozmaitszych dyscyplinach. Pan Robert Kwaśnica, polski pedagog, napisał to piękne zdanie, a trafiłam na nie dzięki Pani Annie Janus, która szafowała tym nazwiskiem na naszych zajęciach tyle razy, że gdy w końcu odwiedziłam bibliotekę, zakomunikowałam z uśmiechem, że zainteresowaniem obdarzyć mogę jedynie te pozycje, do których rękę przyłożył Robert Kwaśnica. Śmiałam się, że wszystko inne jest dla mnie niepełnowartościowe. Przemiłe Panie pomogły mi niezwykle ochoczo i już następnego dnia czekał na mnie stos książek do odebrania. Teraz się w nie wczytuję, i przyznać jestem zmuszona, że choć nie spodziewałam się znaleźć w tych starych książkach pełnych zamierzchłych nazwisk niczego szczególnie interesującego, teraz weryfikuję swoje założenia, ponieważ jest to kopalnia bliskich mej osobistej filozofii wychowawczej teorii, które niekiedy świat miał szczęście usłyszeć/przeczytać nawet już w XIX w. Co z tego wynikło dla naszego systemu edukacji wiemy doskonale, pisać więc o tym nie trzeba i wręcz nie należy jeśli w dobrym nastroju pragnie się przebąblować lub spożytkować dzień. Żal jedynie, że tak to się potoczyło bezrefleksyjnie oderwane od osiągnięć w naukach pedagogicznych.
