Niedokończeni

"Nikt z nas nie jest osobą dokończoną w swym stawaniu się."
Nigdy nie umiałam ubrać w słowa swojej potrzeby ciągłego rozwoju i samodoskonalenia na różnych polach i w najrozmaitszych dyscyplinach. Pan Robert Kwaśnica, polski pedagog, napisał to piękne zdanie, a trafiłam na nie dzięki Pani Annie Janus, która szafowała tym nazwiskiem na naszych zajęciach tyle razy, że gdy w końcu odwiedziłam bibliotekę, zakomunikowałam z uśmiechem, że zainteresowaniem obdarzyć mogę jedynie te pozycje, do których rękę przyłożył Robert Kwaśnica. Śmiałam się, że wszystko inne jest dla mnie niepełnowartościowe. Przemiłe Panie pomogły mi niezwykle ochoczo i już następnego dnia czekał na mnie stos książek do odebrania. Teraz się w nie wczytuję, i przyznać jestem zmuszona, że choć nie spodziewałam się znaleźć w tych starych książkach pełnych zamierzchłych nazwisk niczego szczególnie interesującego, teraz weryfikuję swoje założenia, ponieważ jest to kopalnia bliskich mej osobistej filozofii wychowawczej teorii, które niekiedy świat miał szczęście usłyszeć/przeczytać nawet już w XIX w. Co z tego wynikło dla naszego systemu edukacji wiemy doskonale, pisać więc o tym nie trzeba i wręcz nie należy jeśli w dobrym nastroju pragnie się przebąblować lub spożytkować dzień. Żal jedynie, że tak to się potoczyło bezrefleksyjnie oderwane od osiągnięć w naukach pedagogicznych.

Na naukę

Gdy to przeczytałam, pomyślałam, że to chyba jakiś znak - sygnał. Pomyślałam, że ten starszy pan nakazuje mi ustawić się na starcie czegoś nowego. A tak serio, to był on po prostu ucieleśnieniem tego, co siedziało mi w głowie już od dłuższego czasu. Odwlekałabym to chyba w nieskończoność gdybym nie zrobiła tego kroku teraz. I tak oto leżę w łóżku i dokonuję w głowie podsumowania pierwszego dnia zajęć na kierunku pedagogika, specjalizacji edukacja przedszkolna i wczesnoszkolna. Nie do końca jest tak, jak sobie wyobrażałam, ponieważ spodziewałam się bardziej otwartych umysłów i szerszych horyzontów, jedak jestem tam i uczę się! I zamierzam wycisnąć z tej sytuacji jak najwięcej😊

Bartnik Sądecki

W ogóle nie spodziewałam się, że Bartnik Sądecki okaże się TAKIM miejscem. Wzmiankę o nim znalazłam w przewodniku "Małopolska". Doczytałam, że mieści się tam Muzeum Pszczelarstwa, ale nawet nie zadałam sobie trudu, aby poszperać w Internecie w poszukiwaniu zdjęć i szerszych informacji. Wspomniałam o tym miejscu szwagierce, a ona dotarła do info, że oto za dwa dni Święto Pszczół w Bartniku i oprowadzanie po Muzeum odbywa się nieodpłatnie i w pakiecie z przewodnikiem. I pojechaliśmy. Miejsce jest świetne. Ilość uli doprawdy imponująca. Ich rodzaje, kształty, kolory.. brak słów na określenie pomysłowości ich projektantów. Pani Przewodnik w bardzo przystępny dla dzieci sposób opowiada o początkach pszczelarstwa, dawnych sposobach na łakome niedźwiedzie (którym wcale nie o miodek chodzi, a o larwy pszczół), typach uli, a także o produkcji miodu (krok po kroku, używając do tego prawdziwych akcesoriów), o tym skąd się bierze królowa i jak ją rozpoznać, jak długo żyje pszczoła, gdzie ma umiejscowione oczy itp. Dzieciom zadawane są cały czas pytania. Na zakończenie wykonują ul dla pszczół samotnic. Na polanie pasą się koniki, jedną zagrodę zamieszkują kozy, są też dwa większe kurniki, drewniane kolorowe figury, restauracja oraz miodowy sklepik z różnościami. Zwiedzanie z przewodnikiem + szwędanie się po zakamarkach zajęły nam około 2,5h. Oczywiście, że polecamy.

Ludzie ze snów

Niektórzy ludzie w mojej głowie są od lat zakurzeni i pokryci pajęczyną - jakby mogło się wydawać- zapomnienia. A jednak mózg czasem lubi sięgać w te zapomniane rejony i serwować mi nocą sny utkane z historii, które może się zdarzyły, a może to ja chciałam aby się zdarzyły, a tak serio to wcale ich nie było. A może jednak były? Przy prawie wszystkich osobach, którymi dane mi było choć jakiś czas w życiu otaczać się z własnego wyboru, pozostawiłam sporo sympatii i ciepłych uczuć. Trochę więc dziwnie, ale i wspaniale, jest obudzić się rano po nocy spędzonej w towarzystwie twarzy z dawnych lat. Zawsze wtedy mam ogromną nadzieję, że życie łagodnie się z nimi obeszło, że nie stracili hartu ducha, w sercu dalej mają lub chociaż miewają wiosnę, a twarze zdobią im te same uśmiechy. Chciałabym im wysłać telepatycznie moc ciepła i dobrych myśli. I wysyłam. A nuż przesyłka dotrze - tak jak u mnie - pod postacią snów? A nuż w najbardziej ciemnym z ciemnych momentów? W końcu tuż za rogiem czai się jesień. Niejedna osoba będzie potrzebowała na swojej drodze bezinteresownego uśmiechu, który podniesie ją na duchu w nadchodzących zapłakanych deszczem miesiącach.

Inną drogą

Zawsze własną drogą, zawsze inną niż my. Jeszcze przywykamy, coraz częściej kwitujemy to uśmiechem z rodzaju tych "pod nosem". Tak wyszło, rosną nam indywidualiści. Dzieci sprecyzowane, wiedzące czego chcą. Idą po to i nie sprawdzają co majaczy im za plecami. A my? Coż, próbujemy dotrzymać im kroku, być nieopodal, pozwalamy decydować. Towarzyszymy im z nadzieją, że zawsze będą wiedziały co lubią, czego nie, czego pragną, a czego sobie nie życzą. Fajne te nasze dzieciaki:)

Miasteczko X

A było tak. Mieliśmy zostać w Macedonii 3 dni, resztę czasu spędzić w Albanii, a w drodze powrotnej zatrzymać się na nocleg i zwiedzanie w greckich Salonikach. 

Połowie ludzi na świecie pomysły udaje się zrealizować co do joty. My stanowimy jednak tę drugą część. Dlatego w Macedonii spędziliśmy tydzień. 

Tymczasem znaleźliśmy się w miasteczku X. Gdy dojechaliśmy do celu, powoli zapadał zmrok. Stanęliśmy niedaleko miejsca docelowego, M. poszedł sprawdzić czy da się zaparkować bliżej, i wracając po chwili powiedział uradowany: myślę, że to strzał w dychę. 

I to zdecydowanie był strzał w dychę. W setkę nawet. Wyświechtany zwrot "raj na ziemi" był pierwszym który przyszedł mi do głowy gdy zobaczyłam to, w środku czego przyszło mi się znaleźć. Nie zamierzamy dzielić się tą miejscówką. Zostawiamy to z premedytacją dla siebie, ponieważ bez sąsiadów w postaci turystów, z pasikonikami, żabami i cykadami, czuliśmy się jak na rajskiej wyspie. Wrócimy tam kiedyś. Tymczasem poprzeglądam zdjęcia...

Jak ten

Miewam takie beznadziejne dni jak ten oto dzisiejszy. Sama nie wiem, czego potrzebowałabym do poprawy nastroju. To takie momenty, w których wszystko z czego jestem dumna każdego innego dnia, akurat dziś poddaję w wątpliwość i zasadność. Odbieram temu wszystkiemu sens i wartość. Trochę się chłostam bezsensu i nie wiadomo po co. Bo do jutra wszystko się przecież zmieni i minie. Prześpię się ze wszystkimi nieciekawymi myślami i pożegnam je w momencie, w którym zasnę. Rano znów rozpocznę dobry dzień i chociaż to wiem to jednak nadal się ze sobą męczę. Może pomoże gdy to tutaj wypluję?
M. mawia, że najgorsze co mogę zrobić prowadząc samochód, to wykazać się niezdecydowaniem. Sądzę, że tę myśl można śmiało odnieść również do życia. Trzeba być pewnym swoich wyborów, wartości, ścieżek, na które się zdecydowaliśmy. Nie można pozwolić na to, aby jakieś niezadowolone głosy z zewnątrz namieszały nam w postanowieniach, priorytetach, planach. Czasem daję sobie zaszczepić maleńkie ziarnko niepewności. Nadal. Z całą pewnością dzieje się to już rzadziej niż przed kilkoma laty, jednak czasem ktoś jeszcze potrafi zburzyć mój spokój. Pracuję nad pewnością siebie i poczuciem własnej wartości bo to jest klucz do tych wszystkich bzdurnych i smętnych momentów. Taki klucz do drzwi, za którymi wszystko to, co w głowie niechciane, zostaje szczelnie zamknięte. Chciałabym posiąść ten klucz. Mam niegasnącą nadzieję, że kiedyś trafi on w moje ręce. Że będę dumna z tego kim jestem, z tego co robię, jak żyję, w taki niczym niezmącony sposób. Że żadnym słowom czy myślom nie pozwolę odebrać sobie radości i pewności obranego kierunku.